(+) 26 Ιουνίου 2018

ΕΚΔΗΜΙΑ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Γράφει ο πατέρας Αχίλλιος

Σε όλη του την ζωή ο μακαριστός πνευματικός μας πατέρας, υπήρξε ο άνθρωπος του Θεού και ο πιστός εργάτης του ευαγγελίου του.
Ειρηνικός και πράος, ταπεινός, ευγενής και διακριτικός, ήλκυσε πολλές ψυχές προς τον Χριστό και αγάπησε ο ίδιος όσο τίποτε άλλο στον κόσμο αυτό, την έμψυχη εικόνα του, τον άνθρωπο.
Κατήχησε την νεότητα με ιδιαίτερο ζήλο, υπήρξε ο άριστος παιδαγωγός των νέων εις Χριστόν, ενώ ασχολήθηκε με το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, και κατέστη ο προεξάρχων εις τα έργα φιλαλληλίας και αγάπης τόσο στην ιερατική, όσο και στην αρχιερατική του διακονία.
Τα δύσκολα χρόνια της αρχιερατείας του στην Λάρισα, εργάστηκε πυρετωδώς για την ειρήνευση της τοπικής εκκλησίας και την κατάπαυση των τρικυμιών.
"Ας προσπαθήσουμε, έλεγε να ειρηνεύσουμε πρώτα μέσα μας και μετά με την χάρη του Θεού, να αγωνισθούμε, ώστε να μην τραυματίσουμε άλλο τις ψυχές των ανθρώπων."
Ο λόγος του πάντοτε θεολογικός, ζεστός, ουσιαστικός, ιδιαίτερα ωφέλιμος, άλλατι ηρτημένος, πατερικός, δογματικός, σύγχρονος και συνάμα εστατολογικός, κατανοητός δε, σε όλες τις ηλικίες των ανθρώπων.
Αγαπούσε ιδιαίτερα τους πιστούς ανθρώπους, αυτούς που αγαπούσαν τον Θεό με όλη την καρδιά τους και περισσότερο αγαπούσε εκείνους που αφιέρωναν τον χρόνο τους, τα χαρίσματά τους, και πολλά πράγματα από την ζωή τους στην διακονία της εκκλησίας μας, ενώ στο κέντρο της καρδιάς του, είχε τους μοναχούς και τις μοναχές, ιδιαίτερα τις μοναχές, στα πρόσωπα των οποίων έβλεπε την ολοκληρωτική αφιέρωση, την ανιδιοτελή αγάπη και την αληθινή θυσία.
Πόσο τον συγκινούσε η εγκατάλειψη της ματαιότητος του κόσμου, του τόσο ζηλευτού και προκλητικού επίγειου κόσμου, χάριν της αγάπης του Χριστού μας!
Το παράδοξο όμως είναι ότι με την ίδια σπουδή, ριχνότανε στον αγώνα, τον δύσκολο και επίπονο κάθε φορά αγώνα να ασχοληθεί και με ανθρώπους, που είχαν επιλέξει άλλες οδούς, είχαν αρνηθεί στην ζωή τους τον Χριστό και διακήρυτταν την αθεΐα τους.
Με ειλικρινή αγάπη και με πολύ διάκριση συνδιαλεγόταν μαζί τους και κατάφερνε πολλές φορές το φαινομενικά ακατόρθωτο, να έρχονται στην μητρόπολη άνθρωποι , και προβληματισμένοι να τον αναζητούν, να τον συμβουλεύονται και να εξομολογούνται ακόμη στο συγχωρητικό πετραχήλι του.
Γίναμε μάρτυρες πολλών τέτοιων θαυμαστών γεγονότων.

Στον μακαριστό Ιεράρχη μας Ιγνάτιο, βλέπαμε την αγάπη ενσαρκωμένη, την συγχώρηση δυνατή και εφαρμοσμένη, την μετάνοια καθοριστική, πολύτιμη και ιδιαίτερα αναγκαία, για την κάθαρση της ψυχής, συναντούσαμε την επιείκεια στο έπακρό της, την ταπείνωση στο μεγαλύτερο ύψος της, ενώ διακρίναμε την ταύτιση λόγων και έργων στην ζωή του, και εκπλησσόμασταν με το πηγαίον, αυθεντικόν και κυρίως με το ανυπόκριτον του ευγενούς χαρακτήρος του.
Ήταν ο ίδιος μία πνευματική διδαχή και συγχρόνως μία ευλογία ξεχωριστή στην ζωή των ανθρώπων.
Για αυτό και οι άνθρωποι από όπου κι αν πέρασε, επτά χρόνια μετά, τον θυμούνται με τις καλύτερες αναμνήσεις και κρατούν στην μνήμη τους ζωντανή την μορφή του και το γλυκό χαμογελό του, που άγγιζε τις καρδιές τους.
Οι λόγοι του και οι συμβουλές του, ακόμη ηχούν στα αυτιά μας:
- έχει ο Θεός παιδί μου, μην αποκάμεις ποτέ στην ζωή σου,
- Η ελπίδα να ζει στην καρδιά σου , ο χριστιανός ποτέ δεν πρέπει να απελπίζεται.
-ο Χριστός μας στο τέλος νικά ,
-Μην φοβάσαι τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, ούτε και τις συκοφαντίες, έρχονται και παρέρχονται, όταν μας πολεμούν γινόμαστε ισχυρότεροι εν Κυρίω,
-όταν αγόγγυστα υπομένουμε έναν σταυρό, τότε ο Θεός μετράει την υπομονή μας, την υπολογίζει,
- και να θυμάσθε έλεγε, μου το είχε πει κάποτε ένας ασκητής στην Καψάλα του αγίου Όρους με όλη την απλότητά του, ούτε ένα Κύριε ελέησον, δεν πάει τζάμπα στον Θεό!
-το επιεικές ημών γνωσθήτω πάσι τοις ανθρώποις (Προς Φιλιππησίους 4',5)
-ο άνθρωπος είναι το δημιούργημα του Θεού, που αξίζει οσο τίποτε άλλο στον κόσμο αυτό,
και ένας από τους τελευταίους λόγους του, από το κρεβάτι του πόνου:
- "Γεννηθήτω Κύριε το θέλημά σου..."
"το θέλημα του Κυρίου γενέσθω..."
Αμήν!

Να έχουμε την ευχή του!