Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου του 1997 όταν έχασε τη ζωή του από τροχαίο, ο Γιώργος Μητσιμπόνας: σπουδαίος κεντρικός αμυντικός, υπέροχος άνθρωπος- λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά- που κατέκτησε τίτλο Πρωταθλητή με τη Λάρισα, που αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό και γύρισε ξανά στις ρίζες του.
Ήταν μεσημέρι και ο Μητσιμπόνας οδηγούσε από τη Λάρισα προς τον Τύρναβο, έχοντας πλάι του τον φίλο του, δημοσιογράφο, Νίκο Μίχο· η ομώνυμη τοπική ομάδα θα έδινε φιλικό αγώνα προετοιμασίας με την Κοζάνη.
Έξω από το χωριό Γιάννουλη, 4,5 χιλιόμετρα μετά τη Λάρισα, το αυτοκίνητο συγκρούστηκε με ημιφορτηγό. Ο Μητσιμπόνας τραυματίστηκε σοβαρά και διακομίστηκε στο νοσοκομείο της Λάρισας όπου οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν στη ζωή: πολλαπλά κατάγματα και η ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία, ήταν η αιτία θανάτου.
Χρόνια μετά, ο συνοδηγός του Μητσιμπόνα, ο Νίκος Μίχος, ο οποίος επέζησε του δυστυχήματος διηγήθηκε: «Είδα τον κίνδυνο από τη θέση του συνοδηγού, μαζεύτηκα. Βγήκε ένα αυτοκίνητο από πλάγιο δρόμο στη δική μας κατεύθυνση και μας έκλεισε την ορατότητα. Για να αποφύγει το όχημα, ο Γιώργος αναγκάστηκε να συγκλίνει προς τη μέση του δρόμου, στη διαχωριστική γραμμή. Από απέναντι ερχόταν ένα αγροτικό.
Οδηγούσε και εκείνος προς το κέντρο του δρόμου. Η σύγκρουση έγινε και… Ζώνες δεν φορούσαμε, κανένας από τους δύο. Η σύγκρουση έγινε από την πλευρά του Γιώργου. Το δικό μου κεφάλι χτύπησε λίγο στο παμπρίζ και κόπηκα λίγο σε κάποια σημεία».
Η σύζυγος του Γιώργου Μητσιμπόνα ενημερώθηκε από συγγενή της για το τροχαίο· έτρεξε με τα δυο παιδιά της στο νοσοκομείο, όπου οι πρώτες πληροφορίες έκανα λόγο μόνο για σπασμένο πόδι του συζύγου της…
Η Βάσω Μητσιμπόνα θυμόταν, χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα: «Η πόρτα του χειρουργείου ανοιχτή, η νοσοκόμα φεύγει, εγώ πλέον μόνη μου. Βγαίνει ο συγχωρεμένος ο γιατρός, ο Αγορογιάννης. Του λέω “γιατρέ, να γίνει κάτι, αν χρειαστεί και ελικόπτερο να το καλέσουμε”. Πέφτω την ίδια ώρα στα πόδια του. Μου λέει “σήκω πάνω, πρέπει να σου πω ότι ο Γιώργος είναι νεκρός!”»…
Την επομένη μέρα στο κοιμητήριο της Λάρισας, ήταν όπως τότε που η ομάδα είχε πάρει τον τίτλο, μόνο που οι χιλιάδες άνθρωποι δεν πανηγύριζαν· έκλαιγαν!
ethnos.gr
